1. دنیا بدون محبّت، زندانى تاریک است.

2. دین بدون برخوردارى از رویکردى علمى، فاقد ارزش مى نماید و علمِ بدون دین، ساخته اى میان تهى است.

3. معناى توبه عبارت است از: بازگشت به خویشتن براى نوسازیِ خود.

4. از نظر روانى، لقمه هاى نامشروع باعث تاریکىِ درون شده و لقمه هاى مشروع، کارگاه روح را فروزان مى سازد.

5. یک خنده بى موقع، و یک ضربه روانى براى انتقام جویى بى مورد، حقوقِ بى نهایتِ جان‏هاى آدمیان را پایمال مى سازد.

6. اخلاق یعنى شکوفایى حقیقت در درون آدمى.

7 جامعه براى خود داراى شخصیّتى است که اندیشمندان به منزله عقل و اخلاقیّون به منزله وجدان آن مى باشند.

8. اخلاص در اندیشه و گفتار و عمل، عاملِ لایروبى چشمه سارهاى درونى است.

9.تنها نیایش است که مى تواند غربتِِ مرگبارِ ما را به انس با جهان هستى مبدّل نماید.

10. بخندیم، اما سرمایه خنده ما گریه دیگران نباشد.

11. بیایید اوراقِ کتابِ هستىِ خود را از عکس و امضاى دیگران پر نکنیم.

12. گاهى براى نابود ساختن تلخى هاى صفات زشت، شیرین ترین داروها تلخ ترین اندرزهاست.

13. کردارِ عینى و عملىِ مربّیان بشرى در تعلیم و تربیت، اساسى تر و مؤثرتر از گفتار آنان است.

14. حیات بدون فعّالیّت هاى هدف گیرى شده، ماهیّت خود را از دست مى دهد